Gençliğimde yaz aylarında, okul tatillerinde çobanlık yapardım. O zamanlar benim için büyük şehirlerde yaşamak ve okuyup iyi bir adam olmak özlemi vardı. Okursam hayatım kurtulur, güzel elbiselerim olur, güzel evlerde yaşarım, güzel yataklarda uyurum ve benzeri çok hayallerim vardı. İnsanlar tanırım, kızlarla tanışırdım. Şimdi dağlarda hayvanlarla günlerimi geçiriyorum diye düşünürdüm. Genç bir insan olarak hiç mutlu değildim.

Şimdi geçmişi sık sık düşünmeye başladım. Bazen düşünürüm, keşke hiç okumasaydım. Dağlarda özgürce dolaşırdım. Çabuk güler ve çabuk neşelenirdim. Temiz havayı teneffüs ederdim. Etrafımda sadece ağaçlar çiçekler otlaklar ve böcekler olurdu. Zamanımın çoğunu hiçbir hainlik ve hasetlik düşünmeyen, sinsilik yapmayan, kibirli olmayan, arkadaşlarını çıkar için satmayan keçi ve koyunlarla geçirirdim.

Bilmezdim insanın insana yaptığı zulümleri. Hindistan'ın İngiliz işgalini, Hitlerin Yahudi ölüm kamplarını, Kızılderililerin başına gelenleri, zenci kölelerin yaşadıklarını ve insanların yaptığı haksızlıkları daha bir sürü zülüm işkenceyi öğrenmezdim.

Büyük hırsızlıkları, yolsuzlukları, yağma talan mala çökme işlerini, göstermelik mahkemeleri, sahte delil, gizli tanık, ideolojik siyasi kararları ve kumpas davalarını bilmezdim.

Gelir dağılımı bozukluğu vicdanları sızlatıyor. Günlük bir dolara çalışan milyarların yanında süper zengin aç gözlü küçük bir azınlığın her şeye el koyduğunu bilmezdim.

On yedi yaşındaki genci idam etmek için yaşını büyüten koca koca adamların, bunu devlet, millet ve vatan adına yaptığını öğrenmezdim.

Memur, işçi ve öğrenci olmanın nasıl bir şey olduğunu bilmezdim.

Büyük şehirlerin cezbeden parlak renkli ışıklı sokaklarında her şeyin gözüktüğü gibi olmadığını, içinde ne acılı hayatlar olduğunu öğrenmezdim.

Okudum, büyük şehirlerde yaşadım. Takım elbise giydim. Kravat taktım. Boyalı ayakkabılar ile şehirlerin kalabalıklarında dolaştım. Boyalı kadınlarla içki içtim. Bir çobanın imreneceği bir hayat yaşadım. Dış görünüşüm güzeldi, ama içim hiç iyi değildi, için için kaynıyordu.

Okuyorum, dünyada olup bitenleri ve acıyı görüyorum. Ruh dünyam yaralı bir türlü huzur bulamıyorum. Köylerde bilmeyeceğin duymayacağın hayatlar, acılar ve üzüntüler ile her gün karşılaşıyorum.

Dağlar da kalsaydım, yanıma gelen dostlarıma benim köpeğin çok yavuz olduğunu ve kurtlara aman vermediğini anlatırdım. Koyunlarımın daha semiz, etli ve kilolu olduğunu ve hangi derede yamaçlarda iyi otlar olduğunun sohbetlerini yapardım

Hayatı basit yaşar, basit düşünür ve geceleri rahat uyurdum.

O günlerimde anti depresan kelimesini hiç duymamıştım. Şimdi neredeyse iki kişiden birisi anti depresan ilaçları kullanıyor.