Orta Anadolu’da dünyaya geldim. Geniş düz ovaları vardır. "Konya ovası buğday ambarıdır" derlerdi bir zamanlar. Bir de "Türkiye kendi kendini besleyen sayılı ülkelerden birisidir" sözü çok edilirdi.

Atalarımız da iyi övünürlermiş ha, neyse!

İklimin az yağışlı olmasından dolayı buğday ve arpa ekilir. Bizim çocukluğumuzda halkımızın yüzde yetmişi köylerde yaşıyordu. Hepsi tarım ve hayvancılık ile geçimini sağlıyordu.

Kalifiye ve ustalık gerektiren meslek erbabı çok azdı. Kasabada ki berber, marangoz, camcı, şoför, fırıncı gibi mesleği olan kişilerin sayısı iki elin parmaklarını geçmezdi.

Köylerde ise semercilik ve nalbantlık vardı. Eşekler, atlar ve öküzler tarımda çalışmayı bırakınca bu mesleklerde öldü. Geçici tırpancılar da ekin biçme zamanı çok aranıyordu.

Herkes her işi yapardı. İnşaat işçiliği, hayvan besleme ve çobanlığı, bağ bostan işleri ile tahıl üretimi çiftçiliği.

Adamların belli bir uzmanlık gerektiren meslekleri yoktu. Ama hepsi çiftçiydi. Orta ve Doğu Anadolu'da iklim gereği en çok buğday hasatı yapılır. Bir çiftçi bir yıl boyunca yaptığı çalışmaları toplasan yirmi iş gününü geçmez. Başka bir iş yapmaz. Sorsan çiftçi olduğunu söyler. Hepsi gizli işsizler. Ülke olarak üretimin az olmasından anlaşılır.

Mesleğini çiftçilik olarak belirten tanıdığım iki kardeş var. İkisi de kışın büyük şehirde yazın köylerinde yaşıyorlar. Çocukları büyük şehirlerde okula gidiyor. İki kardeşin toplam 300 dönüm tarlası var. Adam başı 150 dönüm. Kıraç arazi, su olmadığından sulu tarım yapamıyorlar. Mecburen buğday ve arpa ekiyorlar. Her biri yılda 75 dönüm eker diğer 75 dönümü nadasa bırakır. Her çiftçinin işi yılda 75 dönüm ekip biçmek. Traktör ile ekim yapılır, biçer-döver ile ekinler biçilir ve buğday kamyon ile tüccara gönderilir. Her çiftçi bahsettiğim işlerin başında mal sahibi olarak durur. Evet sadece durur. Yılda toplam çalışması 10 gündür. Eşi çalışmıyor, kendisi yılda 10 gün çalışıyor. İşsiz sayılmayan bu insanlarımızın aslında hiç çalışmadıkları ve hiçbir şey üretmedikleri ortadadır. Çiftçiliğe bel bağlayan bu iki kardeş yoksulluk sınırının altında yaşıyorlar. Gübre, mazot fiyatlarındaki misli artışlar en çok onları etkiledi.

Meslek olmayınca övüneceği bir şey lazım. Oğlu eczacılığı bitirip memleketinde eczane açtığında amcamız artık “Eczacıdır". Bizim eczane demeye başlar. Her gün eczaneye gider. Artık ilaç tariflerine başlar. Kasabada bir kariyer sahibi olur. Çevresi ve dostları değişir. Giyimi kuşamı ve konuşması değişir. Önemli bir adam olmuştur.

Oğlu okuyup subay mı oldu o da subay olmuştur. Oğlu terfi edip yüzbaşı binbaşı olunca onun da rütbeleri artar. Karakol komutanı ve diğer askeri birliklere sık sık uğrar. Kazara oğlu meslekten atılırsa oğlundan daha fazla üzülür. Zira rütbelerinin hepsi sökülmüştür ve kasabadaki kariyeri bitmiştir.

Bir gün canın piknik yapmak ister de, kırlarda çilingir sofrası kurar da, bu mesleksiz adamları sofrana çağırıp ağırlarsan o zaman gör cümbüşü. Adamlar iki duble rakı atınca bazıları birden şair olur, bazıları ağlar da ağlar sanki dünyanın bütün dertleri onların omuzunda, bazıları güzel türkü söyler, kimisi eline mendil alır halay çeker, kimisi kaşıkla köçek oyunu ve değişik figürleri döker, kimisi olmayan zamparalığını anlatır, kimisi hayallerini anlatır, bazıları masalcı ve öykücü olur. Şaşırırsın yıllarca tanıdığın adamların bu yeteneklerini gördükçe.

Erkeklerin hepsi zamanlarını kahvede eş dost ile sohbet ederek geçirirler. Cenaze ve düğünlere iştirak te senede en az elli gününü doldurur çiftçi arkadaşların.

Meslek olarak hepsi çiftçi ve hayvan besleyicisi bilinir. Erkekler kendi inek ve danalarını bilmez ve tanımazlar. Bir sürünün içinde kendi ineğini çıkaramaz. Ama inek onu tanır.

O yüzden köye tüccar ve celep gelirse kadınlara ineklerini ve danalarını sorarlar. Kadınlar akşama kadar üretimin içinde oldukları için kendi hayvanlarını çok iyi tanırlar.

Yıllarca oy verdikleri partinin iktidara gelmesi için çalışırlar. Partilere iktidara gelirse bu kez de mesleksiz ve eğitimsiz çocukları için bir iş bulmaya bakarlar. İş masa başı olacak. Az çalışma, çok maaş.

Her işi yaparım ama mesleğim yok.