Bazı şeyler sessizlikte filizlenir. Toprak, dışarıdan bakıldığında hareketsiz görünür ama içinde bir hayat başlar; görünmeyen kökler, sabrın karanlığında yol bulur. İnsan da böyledir. Dışarıdan hiçbir değişiklik yokmuş gibi duran zamanlarda bile, içimizde bir şeyler büyür, olgunlaşır, şekil alır. Görünmeyen süreçler, en kalıcı dönüşümlerin hazırlığıdır aslında.

Sabır, çoğu zaman bir bekleyiş sanılır. Oysa sabır, aktif bir direniştir. Sessizdir ama güçlüdür. Rüzgârın önünde eğilen bir ağaç gibidir; kırılmadan, zamanın geçişine izin verir. Sabır, acıya boyun eğmek değildir; acının içinden geçerken kendini kaybetmemektir. Çünkü her fırtına, toprağın derinliklerini biraz daha güçlendirir.

Sonbahardayız… Ağaçlar yavaşça yapraklarını bırakıyor. İlk bakışta bir vedadır bu; hüzünlü, sessiz, solgun. Ama aslında doğanın en bilge anıdır. Çünkü hiçbir ağaç yaprağını üzülerek bırakmaz. Bırakmanın da bir vakti vardır. Her renk, kendi zamanı geldiğinde toprağa karışır. Bu yüzden sonbahar, sadece bir bitiş değil, sabrın en zarif hâlidir. Görünüşte solan şeyler, köklerin derininde yaşamı yeniden hazırlar.

İnsan da tıpkı doğa gibi yenilenir. Her kayıp, içimizde bir alan açar; her düşen yaprak, yeni bir başlangıcın işaretidir. Belki de bu yüzden sonbahar, bizi hem düşündürür hem güzelliğiyle büyüler. Çünkü hüzünle renklerin yan yana durabildiği tek mevsimdir. Tıpkı hayat gibi… Renkleriyle parlar, sessizliğiyle dinlendirir.

Modern çağ, hızla yaşanıyor. Hemen görmek, hemen sahip olmak, hemen anlamak istiyoruz. Oysa hiçbir kök acele etmez. Bir ağacın meyve vermesi yıllar alır, bir dostluğun olgunlaşması zaman ister, bir insanın kendini anlaması ise belki bir ömür sürer. Sabırsızlık, bizi yüzeyde tutar; sabır ise derinleştirir. Derinlik, hep görünmeyenin içinde gizlidir.

Belki de bu yüzden, hayatın en anlamlı armağanları sessizlikte gelir. Bir çiçeğin toprağı yarıp çıkışı, bir yaranın iyileşmesi, bir çocuğun büyümesi… Hepsi aynı yasaya bağlıdır: görünmeyen süreçlerin sabırla tamamlanması. İnsan, bu ritmi kabul ettiğinde kaygının yerine güveni koyar. Çünkü bilir ki tohum karanlıktadır ama karanlık bir son değil, başlangıçtır.

Ve belki de en önemlisi: sabır, umudun en sessiz biçimidir. Çünkü sabreden insan, geleceğe inanır. Görünmeyeni büyüten de tam olarak budur — inanç. İnsan, inanmayı sürdürdüğü sürece, toprağın altındaki tohum gibi yaşar: sessiz, karanlıkta ama canlı. Çünkü bilir ki bir gün, kendi ışığına ulaşacaktır.

“Her şeyin bir zamanı vardır. Toprağın, gökyüzünün, insanın.” —“ der.  Tolstoy

Sabır, o zamanı sessizce bekleyebilme sanatıdır.