Herkes istediği her şeye istediği zaman sahip olabilseydi, politika diye bir şey olmazdı. Politika olarak bilinen karmaşık etkinliğin kesin anlamı ne olursa olsun, insan deneyiminin bize asla istediğimiz her şeyi sağlamadığı açıktır. Bunun yerine, rekabet etmeliyiz, mücadele etmeliyiz, uzlaşmalıyız ve bazen bir şeyler için savaşmalıyız. Bunu yaparken, savlarımızı açıklamak ve haklı çıkarmak ve başkalarının savlarına meydan okumak, çelişmek ya da yanıt vermek için bir dil geliştiririz. Bu dil, bireylerin ya da kümelerin bir çıkar dili ya da haklar ve özgürlükler, adil paylaşım ve adalet gibi bir değerler dili olabilir. Ancak politik etkinliğin merkezinde, politik düşüncelerin ve kavramların geliştirilmesi yer alır. Bu düşünceler, savlarımızı yapmamıza ve çıkarlarımızı savunmamıza yardımcı olur.

Ama bu politika resmi ve politik düşüncelerin yeri öykünün tümü değil. Politikanın kimin neyi, nerede, ne zaman ve nasıl alacağı sorusuna indirgenebileceğini öne sürüyor. Politik yaşam kuşkusuz bir ölçüde günlük yaşamın zorluklarına gerekli bir yanıt ve toplu eylemin genellikle bireysel eylemden daha iyi olduğunun kabul edilmesidir. Ancak başka bir politik düşünce geleneği, politikanın yalnızca kıtlık koşullarında maddi gereksinimleri karşılama mücadelesi ile ilgili olmadığını söyleyen düşünür Aristoteles ile ilişkilidir. Karmaşık toplumlar ortaya çıktığında, farklı sorular ortaya çıkar. Kim yönetmeli? Politik yöneticilerin hangi yetkileri olmalıdır, politik yöneticilerin meşruiyet savları, aileninki ya da dini otoritenin savları gibi diğer otorite kaynaklarına göre nasıldır?

Politik toplum soylu davranışlar yüzünden vardır, yalnızca yoldaşlık için değil. Aristoteles

Aristoteles, insanın politik olarak yaşamasının doğal olduğunu söyler, bu yalnızca karmaşık bir toplumda insanın terk edilmiş ve yalıtılmış olmaktan daha iyi olduğu gözlemi değildir. Aynı zamanda, halkı ilgilendiren konuların nasıl kararlaştırılması gerektiğine ilişkin görüşlere sahip olmanın uygun bir şekilde insani bir yönü olduğu savıdır. Politika, insanların yaşayacakları kurallara ve kolektif olarak izleyecekleri hedeflere karar verdikleri soylu bir etkinliktir.

Politik ahlakçılık

Aristoteles, tüm insanların politik etkinliklerde bulunmasına izin verilmesi gerektiğini düşünmüyordu: Onun sisteminde kadınlar, köleler, yabancılar kendilerini ve başkalarını yönetme hakkından açıkça dışlanmıştı. Bununla birlikte, politikanın belirli ortak sonuçlara ve amaçlara yönelik benzersiz bir kolektif etkinlik olduğuna ilişkin temel düşüncesi bugün hala yankılanır. Ama hangi sonuçlar? Antik dünyadan beri pek çok düşünür ve politik figür, politikanın ulaşabileceği ya da ulaşması gereken amaçla üzerine farklı düşünceler geliştirmiştir. Bu yaklaşım politik ahlakçılık olarak bilinir.

Hükümet biçimleri için aptalların yarışmasına izin verin. En iyi idare edilen en iyisidir. Alexander Pope

Ahlakçılar için, politik yaşam etiğin bir dalı’dır (ya da ahlaki felsefe), bu nedenle ahlaki politik düşünürler grubunda pek çok filozofun bulunması şaşırtıcı değildir. Politik ahlakçılar, politikanın önemli hedeflere ulaşmaya yönlendirilmesi gerektiğini ya da belirli şeyleri korumak için politik düzenlemelerin yapılması gerektiğini savunuyorlar. Bunlar arasında adalet, eşitlik, özgürlük, mutluluk, kardeşlik, ulusal kendi yazgısını belirleme gibi politik değerler vardır. Ahlakçılık, en köktenci biçimiyle, ideal bir ulus düşleyen, 1516'da yayınlanan İngiliz devlet adamı ve filozof Thomas More'un Ütopya adlı kitabının adını taşıyan, Ütopyalar olarak bilinen ideal politik toplumların tanımlarını üretir. Ütopik politik düşünce, Platon'un Cumhuriyet kitabına dayanır, ancak yine de Robert Nozick gibi modern düşünürler fikirleri keşfetmek için kullanır. Kimi kuramcılar, geçmişte totaliter şiddetin gerekçelendirilmesine yol açtığı için, Ütopik politik düşüncenin tehlikeli bir girişim olduğunu düşünür. Bununla birlikte, en iyi biçimiyle, ütopik düşünce, daha iyi bir toplum için çabalama sürecinin bir parçasıdır ve düşünürlerin çoğu, onu izlenilecek ya da korunacak değerler önermek için kullanır.

Politik gerçekçilik

Bir başka önemli düşünce geleneği, politikanın mutluluk ya da özgürlük gibi ahlaki ya da etik bir değer sunmak için var olduğu düşüncesini yadsır. Bunun yerine, politikanın güçle ilgili olduğunu savunuyorlar. Güç, amaçlara ulaşmanın, düşmanların yenilmesinin ve uzlaşmaların sürdürülmesinin yoludur. Güç edinme ve kullanma yeteneği olmadan, değerler (ne kadar soylu olsalar da) işe yaramaz.

Ahlaktan çok güce odaklanan düşünürler grubu realistler-gerçekçiler olarak tanımlanır. Realistler dikkatlerini güce, çatışmaya ve savaşa odaklıyorlar ve genellikle insan isteklendirmeleri üzerinde alaycı davranıyorlar. Belki de en büyük iki güç kuramcısı, her ikisi de sırasıyla 16. ve 17. yüzyıllarda iç savaş ve kargaşa dönemlerinde yaşayan İtalyan Niccolò Machiavelli ve İngiliz Thomas Hobbes'du. Machiavelli’nin insan doğası görüşü, insanların nankör yalancılar olduğunu, ne soylu ne de erdemli olmadığını vurgular. Gücün kullanılmasıyla ilgili endişelerin ötesine geçen politik güdülerin tehlikeleri konusunda uyarır. Hobbes için, yasasız doğa durumu, bütün insanların birbirine karşı savaşıdır. Bir egemen, uyruğuyla bir toplumsal sözleşme yoluyla, toplumu bu vahşi devletten kurtarmak için mutlak güç kullanır. Ancak güçle ilgili endişe, erken modern Avrupa'ya özgü değildir. 20. yüzyıl politik düşüncesinin çoğu, gücün kaynakları ve kullanımıyla ilgilidir.

Bilge öğüt

Gerçekçilik ve ahlakçılık, tüm politik deneyimi ve onun insanlık durumunun diğer özellikleriyle ilişkisini anlamlandırmaya çalışan büyük politik vizyonlardır. Yine de tüm politik düşünürler olaylara bu kadar geniş bir bakış açısıyla bakmadı. Politik filozofların yanı sıra, yararcı olan ve yalnızca olanaklı olan en iyi sonuçları sunmakla ilgilenen aynı derecede eski bir gelenek vardır. Savaş ve çatışma sorunları asla ortadan kaldırılamayabilir, özgürlük ve eşitlik gibi politik değerler arasındaki ilişkiye dair savlar da asla çözülemeyebilir, ama belki anayasal tasarım ve politika oluşturma konusunda ya da hükümet yetkililerinin olanaklı olduğunca yetenekli olmasını sağlamada ilerleme kaydedebiliriz. Çinli filozof Konfüçyüs'ünki gibi politika üzerine en eski düşüncelerden bazıları, bilge danışman’ın yetenekleri ve erdemleriyle ilişkilidir.

İdeolojinin yükselişi

Bir başka politik düşünce türü genellikle ideolojik olarak tanımlanır. İdeolojik düşüncenin önemli bir kolu, düşüncelerin farklı tarihsel dönemlere özgü olduğu yolları vurgular. İdeolojik düşüncenin kökenleri, Alman filozofları Georg Hegel ve Karl Marx'ın tarihsel felsefelerinde bulunabilir. Toplumların kurumları ve uygulamaları farklı olduğu için her politik çağın düşüncelerinin nasıl farklılaştığını ve düşüncelerin önemi tarih boyunca değiştiğini açıklıyorlar.

Filozoflar dünyayı yalnızca yorumladılar ... önemli olan onu değiştirmektir. Karl Marx

Platon ve Aristoteles, demokrasiyi tehlikeli ve yozlaşmış bir sistem olarak düşünürken, modern dünyadaki çoğu insan onu en iyi hükümet biçimi olarak görüyor. Çağdaş otoriter rejimler demokratikleşmeye özendiriliyor. Benzer biçimde, kölelik bir zamanlar pek çoğunu herhangi bir haktan yoksun bırakan doğal bir durum olarak düşünülüyordu, 20. yüzyıla kadar çoğu kadın vatandaş olarak kabul edilmiyordu.

Bu, eşitlik gibi bazı düşüncelerin önem kazanmasına, kölelik ya da kralların ilahi hakkı gibi diğerlerinin gözden düşmesine neyin neden olduğu sorusunu gündeme getirir. Marx, düşüncelerin işçiler ya da kapitalistler gibi toplumsal sınıfların çıkarlarına bağlı olduğunu savunarak bu tarihsel değişimi açıklar. Bu sınıf çıkarları, komünizm ve sosyalizmden muhafazakarlık ve faşizme kadar ideolojik politikanın büyük izmlerini ortaya çıkardı. Marx'ın toplumsal sınıfları, ideolojik politikanın tek kaynağı değildir. Liberalizm, muhafazakarlık, sosyalizm ve milliyetçilik içindeki gelişmelerden birçok yeni politik düşünce de ortaya çıktı.

İdeolojik politik düşünce aynı zamanda düşmanlık ve eleştiriye de konu olmuştur. Eleştirmenler, eğer düşünceler yalnızca tarihsel süreçlerin bir yansımasıysa, bunun, bu süreçlere yakalanan bireylerin esasen pasif bir rol oynadığı, gerçekçi müzakere ve savın sınırlı bir değeri olduğu anlamına gelmesi gerektiğini savunuyorlar. İdeolojik mücadele, futbol takımları arasındaki rekabet gibidir. Aklın tersine tutku, kişinin takımını desteklemesinde önemlidir, sonuçta önemli olan tek şey kazanmaktır. Birçoğu ideolojik politikanın, amaçların acımasız ya da adaletsiz araçları meşrulaştırdığı görülen gerçekçiliğin en kötü aşırılıklarına yol açmasından endişe ediyor. İdeolojik politika, rakip ve uzlaşmaz kamplar arasında sürekli bir mücadele ya da savaş gibi görünüyor.

Marx'ın bu soruna çözümü, işçi sınıfının devrimci zaferi ve politik çatışma sorununu çözecek olan kıtlığın teknolojik olarak aşılması idi. Yirminci yüzyılın ışığında, devrimci değişimin bir tür tiranlığın yerini başka bir zorbalıkla değiştirdiği görüldüğünden, politikada bu yaklaşım birçok kişiye fazlasıyla iyimser görünüyor. Bu görüşe göre, Marksizm ve diğer ideolojiler, yalnızca gerçekçi olmayan Ütopik ahlakçılığın en son biçimleridir.

Tartışmalı bir gelecek

Georg Hegel'e göre politik düşünceler, bir toplumun, devletin, kültürün ya da politik devinimin politik yaşamından soyutlamasıdır. Bu düşünceleri ve açıkladıkları kurumları ya da devinimleri anlamlandırmak, onların tarihlerini ve gelişimlerini incelemeyi gerektirir. Bu tarih her zaman şu an bulunduğumuz yere nasıl geldiğimizin öyküsüdür. Yapamayacağımız şey, tarihin nereye gittiğini görmek için sabırsızlanıyoruz.

Roma mitolojisinde Minerva Baykuşu bilgeliğin bir simgesiydi. Hegel için, Baykuş yalnızca alacakaranlıkta uçar. Bununla, anlayışın ancak geriye dönük olarak gelebileceğini kastediyor. Hegel, daha sonra nereye gideceğine ilişkin düşünce geliştirme konusunda iyimserliğe karşı uyarıda bulunur. Ayrıca modern devletin yükselişi tarihin sonu biçimindeki diğer ünlü savına karşı da ince bir uyarıda bulunur. Kendimizi şimdiye kadarki en ilerici, aydınlanmış ve rasyonel çağ olarak görmek çok kolay - ne de olsa demokrasiye, insan haklarına, açık ekonomilere ve anayasal hükümete inanıyoruz. Ancak, bunlar hiçbir şekilde basit düşünceler değildir, bugün bile tüm toplumlarca paylaşılır.

Dünya tarihinin son 80 yılı, sömürgelerin bağımsızlaşmasının bir sonucu olarak yeni ulus-devletlerin yükselişine tanık oldu. Yine de, halklar devlet için mücadele ederken, devletler karmaşık federasyonlar ve politik birlik arayışına girdiler. Son otuz yılda, daha yakın politik bütünleşmeyi hedefleyen Avrupa Birliği'nin yanı sıra Kuzey Amerika Serbest Ticaret bölgesi ve bölgesel işbirliği için diğer birçok kuruluşun yükselişi görüldü.

Eski devlet egemenliği düşüncelerinin, birleştirilmiş egemenlik, ekonomik işbirliği ve küreselleşmenin yeni politik dünyasında garip bir rolü vardır. Hegel'in düşüncesi burada çok yerinde görünüyor - gelecekte insanlara nasıl görüneceğimizi ya da bize sağduyu gibi görünen şeyin torunlarımız tarafından ikna edici olarak görülüp görülmeyeceğini tahmin edemeyiz.

Politika, politikacılara bırakılamayacak kadar ciddi bir konudur. Charles de Gaulle

Şimdiyi anlamak, tarih boyunca tasarlanan çeşitli politik düşünce ve kuramların anlaşılmasını gerektirir. Bu düşünceler, günümüzün olasılıklarının bir açıklaması olmanın yanı sıra kendi politik değerlerimizde aşırı güvene karşı bir uyarı görevi görür ve bize toplumun ortak yaşamını düzenleme ve yönetme isteklerinin tam olarak tahmin edemeyeceğimiz biçimlerde değiştiğini anımsatır. Gücün kullanılması için yeni olanaklar ortaya çıktıkça, onun denetimi ve hesap verebilirliği için yeni istekler de ortaya çıkacak ve bunlarla birlikte yeni politik düşünler ve kuramlar ortaya çıkacaktır. Politika hepimizi ilgilendiriyor, bu yüzden hepimiz bu tartışmaya girmeliyiz.

Bu yazı, The Politics Book: Big Ideas Simply Explained, Dorling Kindersley Limited, London 2013’dan derlenmiştir.