İzmir'de yıllar önce bir tarla almıştım. İçine gaz betondan bir göz dam yaptım. Çoluk çocuk ara sıra gelir piknik yaparız dedik. Elektrik de bağladım. Susuzluğa dayanıklı badem ve zeytin fidanı diktim. Kuyudaki az suyla fidanlara su veriyordum. Bazen komşu bahçelerden de su alıyordum.

Sonra, İstanbul'a tayinim çıktı ve taşındım. Yaklaşık bir yıl sonra bacanağım beni aradı.

"Senin tarlaya birisi el koymuş, çoluk çocuk dama yerleşmişler, senin haberin var mı?"

"Haberim yok, kuru bir oda vardı. İçme suyu yok. Bir aile nasıl yaşar orada?" dedim.

Bacanak, "gariban ve zavallı insanlar, kim bilir başlarına ne gelmiş? Nasıl bir kaza geçirmişse adamın kafasının yarısı yok. Karısı zeka özürlü. On iki yaşında bir kızı var. Kız ileri derecede zeka özürlü. Aile kızı için devletten özürlü para yardımı alıyormuş. Adam karakola ve belediyeye gitmiş, bu dam ve tarla kimin diye sormuş. Çaresiz kalıp yerleştim sahibi gelip beni çıkarır mı? diye araştırmış. Karakoldaki amir bir şey olmaz sen o evde otur demiş. Ne yapsak?” dedi.

Bende "hayrımız olsun, zaten yerleşmiş. O damda yaşayacak kadar çaresiz ve sefil olmuş ise kalsın."dedim.

İzmir’de ki akrabalarım ve tanıdıklarım tarlaya uğrayıp yiyecek ve giyecek taşıdılar bu yoksul aileye. Ben de her uğradığımda bir şeyler satın alıp verirdim.

Mehmet efendinin ilk yaptığı iş sabah erkenden kalkıp çöplüklerden bira şişelerini toplamaktı. Peşinden, bira şişelerini satıp o günkü yiyecekleri ekmeklerini alıp eve dönerdi. Daha sonraları ağaç budama işlerini yapmaya başladı. Devletten aldığı özürlü paraları da ailenin geçimine katkı sağlıyordu. Para kazandıkça bahçede tavuk, kaz, koyun ve keçi beslemeye başladı. 

İşlerim gereği İzmir’e her geldiğimde tarlaya uğrar kontrol ederdim. Önceleri hayvan beslemeye başladığını gördüm. Her geldiğimde hayvan sayısı artıyordu.

On yıl sonra İstanbul'da emekli oldum ve İzmir'e taşındım. Hep aklımda adamı tarladan ve damdan çıkarmak vardı. Ailenin durumunun iyileştiğini duyuyordum.

İzmir'e taşınınca tarlaya bir uğradık. Gördüklerimiz canımızı sıktı. Kepçe ile bir yeri metrelerce kazdırmış su çıkarmak için. Bana haber vermeden masraf yapmış ve tarlanın yüzeyine toprak yığmış ve derin bir çukur açmış.

Elliye yakın koyunu var. Keçiler, tavuklar ve kazlar etrafta dolaşıyor. Birde inek gördüm. İnek için baraka yapmış.

Tarlaya elden gitmiş gibi geldi. Artık benden bu kadar yeter demenin zamanı gelmişti.

"Mehmet Ağa, on yıldır burada kalıyorsun. Allaha şükür durumun düzelmiş. Ben emekli oldum ve İzmir'e taşındım. Kendim tarla ile uğraşıp bir şeyler ekeceğim. Sana üç ay izin. Kendine bir yer ayarla" dedim.

Adamda artık para var. Hemen yanındaki tarlayı kiralamış. İçine ev yaptı ve yerleşti. Dört yıldır kendi evinde. Yüz koyun yapmış. Diğer hayvanların hepsinden bolca var. Tam bir çiftlik olmuş.

Geçen gün bir iş için o köyün meydanına gittim. Kahvede biri el salladı ve beni çağırdı. Gittim baktım bizim Mehmet Ağa. Masasında dört kişi vardı. Bende oturdum. Hepimize çay söyledi.

Aklıma geldi, "kışın battaniyeler ile betonun üstünde yatan adam şimdi herkese çay ısmarlıyor."

Sevindim. Benimde katkım oldu. İnsanlarımızın şöyle hafifçe kolundan tutulsa ne güzel şeyler olur.

Mehmet efendi artık Mehmet Ağa olmuş. Benimde çiftlik sahibi bir ağa tanıdığım var.

Devleti soyanlar, her yıl milyar dolarları cebe indiriyorlar. Bu sabah Cem Uzan'ı dinledim. Elektrik dağıtım şirketlerinin yılda beş milyar dolar haksız kazanç elde ettiğini anlatıyordu. Milyonlarca ailenin hayatını kurtaracak paralar.

Yoksulluk kader değil, tercihtir. Yoksulun değil başımızdakilerin tercihi.

Avrupa’nın burnunun dibinde olan bir ülkedeki yaşadığımız bu yoksulluğun sebebi kötü niyetli ve yolsuzluk yapan yöneticilerimiz.