Avrupa’da 6.000 tâne, Amerika’da 30.000 tâne buyurucu sayılıyor. Dört yıl sonra, Fransa’da 4500, Batı Avrupa’da 18.000, Amerika’da 50.000 buyurucu bulunacak. Her millet, gözünü dört açıp, seri halinde mühendis yetiştiımezse, yaya kalacağını biliyor. Buyurucu üzerinde çalışanların sayısı, bugün, Fransa’da 30.000, Anıerika’da 300.000 kişi. 1976 yılı Fransa’da 500.000 kişi, Amerika’da 1.800.000 kışi olacak.. Çünkü bütün sanayi ve kültür alanlarını buyurucular kaplıyor. İnsanlık yeni bir çağa giriyor.

Türkiye atom yarışında yayandan beter. Buyurucu işinde, yalnız paşaların ve bey emirnameleri ciddiye alınıyor. Fransa, 2 yıldır, devlet yardımıyle küçük, orta ve büyük buyurucular yapmayı programına koyan şirketler kuruyor. Gene de dev buyurucu yapamıyor. İlk buyurucusunu 1968 yılı ticarileştirecek, 1969 yılı teslim edecek. Biz ne âlemdeyiz? İkide bir öğündüğümüz millet ve vatanseverliğimize ihanet etmiş duruma düşmek istemiyorsak, bu yarışa girmek zorundayız.

Çok değil, 20 yıl sonra ya Türk milletini kurbanlık köle sürüsü halinde yabancılara teslim edeceğiz, yahut yok olacağız.

Fransa’nın en büyük dergisi şunu haber veriyor: “Eğer bir millet, evrenin bütün buyurucularına sahip çıksa, bir üstinsanlar milleti haline gelir ve öteki milletleri köle yerine koyabilir.” (M.21 Ocak 1967) Köylücüklerimize ölü ve beyin yıkayıcı imam hatip, yetiştirmekle kendimizi aldatmıyalım. “İhtilâl” ürküntüsüyle halkımızı şaşkına çevirmiyelim buyurucu ihtilâl, deccal gibi kapımızı çalıyor. Meclis nutuklarında, gizli bildirilerde değil, bu müthiş ihtilâlde “aklımızı başımıza toplıyalım”. Yoksa 20 yıl su gibi akar ve iş işten geçer.

4 Mart 1967