Ben on dört yaşımdayken annem, arkasında bırakacağı kimse olmadığı için beni de yanına alıp hacca götürdü. O zamanlar, Türkiye tarafından ( şimdiki hukuki durumu bilmiyorum ) hac mevsiminde on sekiz yaşını bitirmemiş olanlara kutsal topraklara çıkış için pasaport verilmiyordu. Sanırım bu yasa, dini meseleleri kavrayacak zihinleri henüz gelişmemiş olduğundan, çocukların, manevi istismara maruz kalmalarını engellemek için konulmuştu.

Neticede, yasal olmayan yollardan, pasaportsuz, kimliksiz, kara yoluyla onca sınırı geçtik, gittik ve geldik.

Artı altmış yaşıma geldim. Şimdi kendi çocuklarım, torunlarım adına böyle bir şeye kalkışmanın alçaklık olduğunu düşünüyorum.

Bunun dışında düşündüğüm, idrak ettiğim bir şey daha var. O da şu: Günümüzde hacca gitme arzusunun, bir şehvete, histeriye, isteriye dönüşmüş olduğudur. İbadetle falan alakası kalmamış, çığ gibi çoğalan cahil kitlelerin islamdışı, gayrı meşru bir tapınma aracına dönüşmüştür. İslamdan önce o kutsal mekanın içinde putlar vardı ve peygamberimiz o putları yıkarak İslam medeniyetini kurmuştu. Ancak günümüzün kapitalist müslümanları aracılığıyla bizatihi Kabe’nin kendisi puta dönüştürülmüştür.

Eğer bu lanetli düzenin yıkıldığını görmeden ölecek olursam bilin ki onların olmadığı tarafa gözlerim açık ama gönlüm ferah gideceğim.