Aslında hiçbir şey göründüğü gibi değil. Her şey görmemizi istedikleri gibi. Charles Darwin denen adamı sevmezdim oldum olası. Hep rahatsızlık duyardım adı her anıldığında. Hani bir hikâye vardır karanlıktaki fil ile ilgili. Herkes bir ucundan tutar da fil hakkında bir yorum yapar. Darwin efendi de filin artık neresini tuttuysa “türlerin en güçlüleri ayakta kalır diğerleri yok olur” noktasına gelmiş.

Güçlülerin ayakta kalması güçsüzlerin yok olması fikri kimin işine yarar? Bütün eğitim sistemini reddetsek de, kabul etsek de bu sistem üzerine kurduk. Bakmayın evrim teorisini reddedenlere. Onlar da güçlülerin ayakta kaldığı üzerine kurmuşlar düzenlerini. Güçlüleri daha güçlü, güçsüzlerin yok olması üzerine.

Ama mesela “Kropotkin” diye bir adam çıkmış ortaya. Yardımlaşmadan dayanışmadan bahsetmiş. Güçlünün güçsüzü koruduğu bir sistemden bahsetmiş. Yiyeceğin, açlığın, soğuğun paylaşıldığı bir düzenden.

Eğer büyük devletler küçük devletleri korumaz kollamazsa, küçükler eninde sonunda büyüklerin başına bela olur. Eğer güçlüler güçsüzleri gözetmezse  kendi güçleri de yok olur. Kropotkin’in fikirleri geliştirilseydi refah düzeni ne olurdu acaba? Ama güçlüler bu fikirden korkup yozlaştırdılar. Anarşizmin yıkıcılığı buradan ortaya çıktı. Fakiri en çok destekleyen din olan İslamiyet o yüzden bu halde. Düşünsenize her ülke her şirket, herkes, kazancının 1/40’ını yardıma muhtaç olana verse dünya bugün nasıl olurdu? Komşusu açken tok olanın huzurlu uyuması mümkün değildir. Çünkü aç olan önünde sonunda tok olana zarar verir.

Hiçbir ülke diğer ülkelerde bu kadar yangın varken, serin serin oturamaz. Darwin o yüzden haksızdır. Türler, ülkeler, insanlar birbirini yok ederek değil birbirini yaşatarak var olurlar.