Siyaset bir tanımı ile; kaynaklardan en fazla payı almak için yapılan mücadeledir. Demokrasi  de siyasetin aracı olarak egemenlerin kendi yararına yaptıkları kanunları  yönetilenlerin yararınaymış gibi onları inandırma sanatıdır. Kim ki demokrasi için, halkın kendi kendini yönetmesi diyorsa ya yalan söylüyordur, ya da daha önceden buna inandırılmıştır.

Siyaset eğer kaynakları bölüşmek için yapılan mücadele ise toplum içindeki her sınıfın bu payı kendi yararına büyütmek için mücadele etmesi gerekir. Yani işçiler, memurlar, işadamları, serbest meslek çalışanları vb. tüm gruplar bu mücadele için örgütlenirler ve kaynaklardan daha çok pay kapmak için mücadele ederler. Burada beklenen toplumun çoğunluğunu oluşturan işçi ve köylülerin mecliste de çoğunluğu oluşturarak çalışanlar yararına kanunlar yapmalarıdır. Ancak, demokrasi doğası gereği çalışanların değil, çalıştıranların becerebileceği bir sanattır. Bu sebeple sadece Türkiye’de değil çoğu ülkede çalışanlar seçtiklerinin kendi yararına kanunlar yapacağına inandırıldıklarından her seçimde kendi sahiplerini seçen köleler durumuna düşürüldüklerinin farkında bile değildirler. Ünlü Fransız düşünür J.J. Rousseau “Toplum Sözleşmesi” adlı eserinde Genel İradeyi tanımlarken;  “Genel irade, egemenliktir ve egemenliğin devri düşünülemez bile. Egemenlik aynı nedenlerden ötürü temsil de edilemez. Dolayısı ile halkın vekilleri onun temsilcisi değillerdir, olsa olsa onun bazı işleri yapmakla görevlendirdiği görevlilerdir. Halk kendine temsilci seçtiği anda köle olur” demiştir.

2015 Haziranında yapılacak Genel Seçimler için partilerin Yüksek seçim kuruluna verdikleri aday listeleri üzerinde yaptığım içerik analizinde ilginç sonuçlara ulaştım. En ilginci ise varoşlardan ve işçilerden oy alarak iktidara geldiği söylenen AKP’nin hiç işçi kökenli milletvekili adayı göstermemesi idi. İşçi milletvekili adayı MHP’de iki adet iken, CHP de bu sayı üçe ulaşıyor. İki adet sendika kökenli milletvekili adayı ile bu sayı sadece beşi buluyor. Oysaki Çalışma Bakanlığı verilerine göre 12 milyon üzerinde işçi olan Türkiye’de milletvekili adaylarının yüzlerle ifade edilmesi gerekirken 3 büyük partinin toplam adayının bir elin parmaklarını bulması işçilerin kendi sahiplerini seçmeye şartlandırılmış olmalarında yatmaktadır.  Toplam 82 bin avukat olan Türkiye’de milletvekili olmaya aday avukat sayısı AKP’de 112, CHP de 95, MHP’de  ise 50 kişidir. İşadamı ve özel sektör yöneticisi adaylarının toplamına baktığımızda bu sayı AKP ve CHP de 70'in üzerindedir.  Yine milyonlarla ifade edilen köylü temsilcisi milletvekili adayı her iki partide sadece 3 tür ve bunların tamamı da toprak ağasıdır.

AKP ve CHP Milletvekili adaylarının mesleklerine göre dağılımı;